رزولوشن لپ‌تاپ‌ها

چرا رزولوشن لپ‌تاپ‌ها بهتر نمی‌شود؟

یک حقیقت آشکار وجود دارد: رزولوشن لپ‌ تاپ‌ های امروزی نسبت به آنچه روی تبلت‌ها می‌بینیم، افتضاح است. چند روز پیش گوگل اولین تبلت 10 اینچی برند نکسوس را معرفی کرد که نمایشگر آن دارای دقت 2560 در 1600 و تراکم 300 پیکسل بر اینچ است و پیش از آن هم اپل آیپد رتینا را با رزولوشن 2048 در 1536 و تراکم 264 پیکسل در اینچ عرضه کرده بود. ولی انگار این پیشرفت‌ های چشمگیر فقط به ابزارهای موبایل و پست پی‌سی ها محدود شده. 

جای تعجب نیست که تبلت‌ها در حال پشت سر گذاشتن فروش لپ‌ تاپ‌ ها هستند. چرا که نه؟ آنها قابل حمل هستند، پردازنده‌ های قوی، اپلیکیشن‌ های خوب و بازی‌ های جذاب دارند. و همه اینها در ویترین نمایشگرهای درخشان‌ قرار می‌گیرد. البته هنوز قابلیت‌ های تولید محتوای آنها به پای لپ‌تاپ ها نمی‌رسد ولی این هم با معرفی سرفیس و رفقا در شرف تغییر است. به زودی هیبریدی‌های مبتنی بر ویندوز 8 از راه خواهند رسید که هم تبلت می‌شوند و هم لپ‌تاپ تازه آن هم با صفحه لمسی. 

بهتر از این نمی‌شد گفت، مگر نه؟ به نظر می‌رسد اپل در اینجا باهوش‌ترین بازیگر صحنه است، آنها با مک بوک پرو رتینا 13 و 15 اینچی جانی تازه به لشگر لپ‌تاپ های خود دمیده‌اند. (رتینا اصطلاح بازاریابی اپل برای نمایشگری است که از فاصله طبیعی نمی‌توان پیکسل‌ های آن را از هم تشخیص داد.) ولی سایر کمپانی‌ها در این بازی عقب مانده‌اند و تعداد زیادی اولترابوک در بازار یافت می‌شود که با رزولوشنی که می‌توانست استاندارد بازار باشد، ارائه نشده‌اند. 

چرا 1366 در 768 فراگیرترین رزولوشن است؟  

برای لپ تاپ ها مایه رسوایی است که به زودی تلفن‌های هوشمند هم از آنها رزولوشن بهتری پیدا می‌کنند. در حال حاضر 1366 در 768 فراگیرترین رزولوشن کامپیوترهای شخصی است:

از آنجایی که این رزولوشن با همه نمایشگرها تطابق دارد، به نظر می‌رسد در بین لپ‌تاپ ها هم از همه فراگیرتر باشد. اما چرا پنل‌هایی با این رزولوشن فراگیر شده‌اند؟ به این توضیح توجه کنید: 

رزولوشن 1366 در 768 حاصلِ یکی از مراحل خاص مربوط به فرآیند تولید پنل‌های LCD است. در بخش نخست فرآیند تولید، کارخانه‌ ها صفحاتی در اندازه‌ های بزرگ می‌سازند، خیلی خیلی بزرگتر از چیزی که روی محصول نهایی می‌بینیم. سپس هر صفحه بزرگ به قطعات کوچکتر بریده می‌شود؛ در مرحله اول برش، صفحاتی دراز که عرض آنها برابر با 768 پیکسل است حاصل می‌شود؛ و سپس این صفحات دراز، در عرض برش می‌خورند. 

ماجرا مربوط به همین برش در عرض است. عیوب احتمالی معمولاً در نقاط منفرد روی پنل‌ها خودشان را نشان دهند. و هر پنل نهایی با تعداد بیش از اندازه‌ای عیب و ایراد، یک مورد منفی به حساب می‌آید و بایستی از چرخه خارج شود. 

بنابراین در بخش برش پنل‌های دراز، این تمایل وجود دارد که صفحات -تا حد ممکن- در ابعادی یکسان بریده شوند. و از آنجا که عرض این صفحات به اندازه 768 پیکسل است، طول آنها یا باید 1366 پیکسل باشد تا نسبت 16:9 برقرار شود. یا باید 1024 پیکسل باشد تا نسبت 4:3 حاصل آید. به همین دلیل است که می‌بینیم این دو نسبت بیشتر مورد استفاده قرار می‌گیرند. چون 768 در آنها مشترک است. 

و اما برسیم به اصل مطلب.

چرا رزولوشن لپ‌تاپ ها بهتر نمی‌شود؟  

  سیستم عامل مناسب وجود نداشته: مورد اول این است که صنایع سخت افزاری منتظر رسیدن سیستم عامل مناسب بودند. حالا که ویندوز 8 آمده و از high-dpi پشتیبانی و در ضمن مایکروسافت نیز توسعه‌دهنده‌های مستقل را به ساختن برنامه‌های High-Resolution ترغیب می‌کند، دیگر می‌توان گفت که 100٪ از سیستم عامل‌ها از نمایشگرهایی با رزولوشن بالا پشتیبانی می‌کنند، زیرا OS X از قبل یعنی از زمان عرضه نسخه Lion این امکان را داشت. 

  نمایشگر بهتر مساوی است با نیاز به باتری بزرگتر: نکته بعدی این است که نمایشگر High-Resolution قطعاً نیازمند باتری بزرگتر است ولی این برخلاف رویه غالب در بازار لپ‌تاپ‌ها است. چطور؟ فعلاً تولیدکنندگان سعی در فراگیر کردن اولترابوک‌ها دارند که ویژگی‌های کلیدی آنها وزن سبک، ضخامت اندک و در نتیجه جابجایی راحت است. باتری بزرگتر، همه این‌ها را به چالش می‌کشد و هنوز تکنولوژی تولید باتری‌ها هم دچار جهش خاصی نشده تا بتواند بدون تأثیر گذاری منفی بر ویژگی‌های کلیدی اولترابوک‌ها، از نمایشگرهای بهتر پشتیبانی کند. 

  صنعت تولید پنل‌های نمایشی به سمت دیگری گرایش دارد: تلویزیون‌های بزرگ و مانیتورهای فول اچ‌دی، و نیز تبلت‌ها و تلفن‌های هوشمند تمام ظرفیت‌های اصلی این صنعت را به خود اختصاص داده‌اند. بله، سونی بر روی سری گران قیمت VAIO Z نمایشگر فول اچ‌دی 13.1 اینچی ارائه می‌کند ولی این، محصولی نادر با ظرفیت تولید اندک است. چیزی که برای فراگیر شدن نمایشگرهای High-Resolution به آن نیاز داریم یک کمپانی سرشار از منابع مالی و یک محصول بسیار محبوب و فراگیر است تا بتواند ریسک مربوط به سفارش پنل‌های جدید در تیراژ بسیار بالا را بپذیرد و به این شکل، قطار نوسازی را به جلو براند. در دنیای لپ‌تاپ ها، چنین شرکتی یافت می‌نشود. 

  هزینه تولید بالا است: فقط برای اینکه تخمین بزنیم آمدن نمایشگرهای High-Resolution به لپ‌تاپ های ارزان و نیمه ارزان فعلی چه اثری بر روی قیمت‌ها خواهد گذاشت، به قیمت جدیدترین مک بوک پرو از اپل نگاه می‌کنیم؛ یعنی مک بوک رتینای 13 اینچی که ارزان‌ترین مدل آن برچسب قیمت 1699 دلاری خورده. بله خریداران آن یک سوپر مک بوک خواهند داشت ولی تعداد افرادی که حاضر به پرداخت چنین هزینه‌ای هستند کم است. و از طرف دیگر، در بازاری که کمپانی‌ها در حال دست و پا زدن برای کسب حاشیه سود بیشتر هستند، استفاده از پنل‌های High-Resolution گران، در کنار سعی برای پایین نگه داشتن قیمت، اوضاع بد برخی کمپانی‌ها را بدتر می‌کند. 

به نظر می‌رسد همه نشانه‌ها حکایت از این دارند که نمایشگر‌های High-Resolution به این زودی‌ها تبدیل به خط اصلی بازار نخواهند شد و فقط روی محصولاتی با قیمت گران و کانفیگ بالا می‌توان آنها را یافت. 

و گرچه از طرفی عرضه ویندوز 8 می‌تواند ماشه تغییر را بچکاند و گرایش کمپانی‌ها به این سمت را سرعت ببخشد ولی از یاد نباید برد که تا آن موقع مردم روز به روز گرایش بیشتری به سمت تبلت‌ها و هیبریدی‌ها خواهند یافت و اینها جایگزین‌هایی برای لپتاپ ها به شمار می‌روند.

در اصل به نظر می‌رسد چیزی که در آینده به نمایشگر لپ‌تاپ ها جذابیت خواهد بخشید، رزولوشن بالای نمایشگر نیست بلکه لمسی بودن آن است. 

شما در این باره چه نظری دارید؟